Cennetin kapıları… Güneş batarken yanında sıcaklığını da götürmese, diye düşündüm, bahar sabahlarını yine böyle heyecanla bekler miydik, kim bilir. Zaman öyle ya da böyle geçiyor. İnsan ömür defterinde arkasında bıraktığı kapkara kağıtlarla yargılanır hep, en güçlüsü dahi zamandan kaçamaz, bir noktada elbet gücünün bittiğini görür. Haklının da acelesi yok zaten. “Sizin zulüm sandığınız şefkat, ceza…

Aydınlıkta kal… Yaktığım küçük ateşin yüzümü yalayan sıcaklığı ne hoş. Geceler ne kadar da soğuk, yaz geceleri bile. Üstümdeki kalın örtüye biraz daha sarılıp, yeni doğan güneşin aydınlattığı ovaları izliyorum. “Bu gece de sabaha çıktı,” diye fısıldıyorum, “zor oldu, fakat çıktı.” Gözleri kapalı, ayakta uyuyan at, sanki izin versem yüzyıllarca orada bir heykel gibi duracak…

Karanlıkta ne varsa… Orman oldukça cömert. İçinde yaşadığım ev, içinde yaktığım odun, yediğim meyveler… Hepsi bu ormanın nimetleri. Ondan nasıl yararlanacağınızı bildiğinizde dünya size öylesine iyi davranır ki, şaşırırsınız. Bundan yıllar önce, Hanok şehrinde kaçıp bu nehir kenarında tek başıma yaşamaya karar verdiğimde, ne dünyadan haberdardım, ne nimetlerinden. Şimdi öğrendim ve anladım: Dünya onunlayken iyi…

İlk cümlesi… Salondaki yemek masasının bir köşesinde o duruyor, bir köşesinde ben duruyordum. Sadece tabaklara değen çatalların ve dudaklarımızın içine dolan yemeklerin sesiyle dolan salon, sanki matem yeriydi. Bu sessizliği bilerek, isteyerek seçmiştim. Onun konuşamadığını, bebekliğinden beri tek kelime etmediğini, hayatını tek kelime etmeden, sessiz sedasız idame etmenin bir yolunu bulduğunu… Bir noktada bu sessizliğe…

Sen bir ceylan avladın… Mektubunu yırtarken ne çok üzüldüm, fakat biliyorum ki yırttığım aşkın değildi. Yaktığım da. Evin önündeki bahçede, toprağın tozun arasında bir zamanlar kağıt ve mürekkeple anlamlanmış bir mektubun cesedi olan küller duruyor. Çiçeklerle mi konuşuyordur, kuşlara yem olmayı mı planlıyordur, kim bilir? Maddelerin kaderini ne sen, ne de ben bilebiliriz; biz kimiz…