Cenazeye beklediğimden az kişi katıldı. Oysa çok seveni var sanardım. Benim gibi beş yaşında bir çocuk için tek arkadaşını kaybetmek nasıldır bilirsiniz. Herkes bu kadar üzülmemeniz gerektiğini, yeni arkadaşlarınız olacağını, yerinin dolacağını falan söylerler. Oysa, evrende hiçbir şeyin yeri dolmaz. Bir şey öldü… Ve tüm hikaye bu kadardır aslında çoğu zaman.

Hep en mutlu olduğunuz anlarda en acı haberleri alırsınız. Bunu şimdiden öğrendim. Sanırım gelecekte mutlu olurken iki kere düşüneceğim bu yüzden. Onunla oturup konuştuğum zamanları düşünüyorum birden, sonra yine, “korkma, yeni arkadaşların da olacak,” diye bir ses duyuyorum. bu acıyı unutmak için ne kadar acı çekmem gerektiğini bilmiyorum. Acıyı acıyla gömmek gerekiyor çoğu zaman, mutlulukla gömülen acı çabuk geri dönüyor. Üzerini acıyla kapattığınız acı daha zor ulaşıyor yüzeye. Yeni acılar bulmalıyım ki onun acısı artık canımı yakamasın. Özlem. Özlemek. Ne kadar garip bir şeydir aslında, değil mi? Zamanı geriye alamayacağınızı hatırlatan bir kaşıntı gibidir, hele biri öldüğünde. Bıraktığı boşluk, hava delikleri, sanki içinizde yaşayabilsin diye iki kişilik aldığınız nefes. Kazılan toprağın sesi bile bir anı olur. Tutunursunuz, bari anısı gitmesin, bari izleri bitmesin. Aklınız nasıl da uğraşır kaydetmeye. Oysa yaşarken hiç bu kadar uğraşmamıştı. Bu işte bir terslik var.

En güzel gömleğimi giydim. Keten pantalonumu. Elimde birkaç çekirdek vardı. Ne ara elime tutuşturuldu bunlar bilmem. Muhabbet ederken karşılıklı çekirdek yerdik, gülerdik, hatırladım. Gözlerini gözlerime dikip anlattığımdan daha derin bir şeyler arar gibi duraksardı. Susardı bazen, sessizleşirdu. Hasta olduğunu sanardım öyle zamanlarda. Ama gözleri hiç susmazdı. Ne güzeldi geçen zaman. Ne güzel”miş”. “Miş” zamanına hapsoldu ruhum ve bedenim. Ne güzelmiş o zamanlar, nasıl da mutluymuşum, nasıl da geçiyormuş zaman hissettirmeden. Dört yaşında ve arkadaşın varken hayat ne de kolay”mış”.

Büyükler hayatın tüm yükünü onlar yükleniyor sanar. Büyük bir yanılgıdır. Fakat büyüklerin yanılgıları da genelde büyük oluyor. Alışılmış ve büyük yanılgılar yaşıyorlar. Bu hayatlarının bir parçası oluyor. Yanılgıları gerçeklerine karışıyor, böylece, gerçekleri biraz yanılgı ve yanılgıları da biraz gerçek oluyor. Böyle yaşayıp gitmeye alışıyorlar. Acı ama gerçek. Acı, acı peşimi bırakacak mı acaba bir daha? Bir daha gülebilecek miyim?

Onu büyük tahta bir kutuya koydular. Son varış noktamız: Bir kutu. Komik. Toprağı kazdılar. Yavaş yavaş, fakat birden. Az kişi geldi. Daha fazla seveni var sanardım. Aklım sanki aynı düşünceleri tekrarlıyor gibi geliyor, deliriyor muyum? Hayır. Deliler bir şeylerle nasıl başa çıkabileceklerini hep bilirler, ben bilmiyorum. Bu içimi yakan, bir daha dönmeyecek diye bağıran ses, zamanı hatırlatan ve ondan nefret etmemi buyuran ses, beni kendiliğimden, benliğimden uzaklaştıran ses. Azrail’in tırpanı arkadaşımı biçti, diyorum. Nereden gördüm, nereden duydum bunları bilmeden. Arkadaşım yitti, hayatın güzelliği, saflığı, katlanılabilir oluşu, bitti gitti.

Özgür damlalarımla gökte bir suymuşçasına yüzerek,

Bana bıraktığın bu boş arazi dünyada,

Artık hiç tohum ekmem, sulamam da,

Varsın bahçeler boş, park yerleri boş, yağmurlar boş kalsın,

Bulutlar ve kafesler sessiz sessiz dursun öylece camlarda,

Sen olmadıktan sonra bunların ne anlamı var ki?

Ölmedin, bir anıya yürüdün,

Beraber yürüyeceğiz artık yaşamda,

Uçarcasına.

Neden yazdım bunu bilmiyorum. Sanırım onu hatırlatacak bir hatırat istedim kendime. Bir kopyasını da kutusunun üzerine koydum, gittiği yerde o da okusun diye. Babam birkaç kelime etti. Benim için ne kadar önemli bir arkadaş olduğunu bilirdi. Annem ağladı, hem de içinden bir şeyler koparcasına. Aile, bir üyesini yitirmenin provasını yapıyordu.

Elimdeki kuş tüyünden kaleme baktım. En azından elimde ondan bir hatıra olacaktı.

Kuşum Muaf’ı böyle gömdük işte.